Co to jest Wu Ming, skad pochodzi, co chce, co robi
1. Luther Blissett Project (1994-99)
Luther Blisset jest wielofunkcujnym pseudonimem, „otwarta
osobowoscia”, która od lata 1994 roku jest przyjeta i podzielana
przez setki hakerów, dzialaczy i pracowników kulturalnych z
roznych panstw.
Z nieznanych powodów imie zostalo przejete od brytyjskiego pilkarza
zachodnioindyjskiego pochodzenia.
We Wloszech, w okresie 1994-1999, tak zwany Luther Blissett Project (najlepiej
zorganizowany network w obrebie otwartej wspólnoty uzywajacy tego pseudonimu)
staje sie bardzo znany i udaje mu sie stworzyc cos w rodzaju „ludowego
bohatera”, Robin Hooda epoki informacji, który stroi sobie zarty
rozpowszechniajac w mediach falszywe wiadomosci, koordynujac heteodoksyjne
kampanie popierajace ofiary represji itp.
Powiesc Q zastaje napisana w latach 1996-98 przez czterech czlonkow
bolonskiego filaru LBP i wydana przez Einaudi w marcu 1999 roku. W nastepnch
latach bedzie przetlumaczona na angielski, hiszpanski, niemiecki, holendersi,
francuski, portugalski (brazylijski), dunski, grecki.
Czterej autorzy Q „wychodza z ukrycia” [*] 6 marca 1999
roku w wywiadzie dla dziennika „La Repubblica”. Pomimo sensacyjnego
tytulu, w odpowiedziach nie ma zadnego uproszczenia zlozonosci zjawiska Luther
Blissett, ani tymbardziej wyparcia sie uprzednio stosowanych praktyk: „Nasze
imiona nie maja wiekszego znaczenia, a jeszcze mniej nasze zycie prywatne.
Jestesmy druzyna która napisala Q, a jednoczesnie stanowimy jedynie
0,04% Luther Blissett Project.”
Poza zlozonoscia fabuly i alegorycznym znaczeniem, ksiazka wzbudzila zainteresowanie
przez zamieszczenie w niej pewnego rodzaju formuly „copyleft”.
To dziwne ze tak duzo osób zignorowalo fakt, ze praktyczna krytyka
wlasnosci intelektualnej jest kamieniem wegielnym LBP.
W grudniu 1999 roku dobiegl konca Plan Piecioletni LBP. Wszyscy „weterani”
(ci, którzy uzywali tego imienia od 1994 roku) popelniaja symboliczne
samobójstwo zwane Seppuku (rytualne samobójstwo japonskie).
Koniec LBP w zaden sposób nie jest zwiazany z koncem istnienia pseudonimu,
który bedzie nadal przyjmowany przez wiele osób w róznych
panstwach.
Wiecej informacji o Luther Blissett i/lub Luther Blissett Project: www.lutherblissett.net.
[*] Na przyklad Roberto Bui tymczasowo przyjmuje pseudonim „Fabrizio P.Belletati” tworzac nastepny paradoks osobowosci.
2. Wu Ming
W styczniu 2000 roku do grupy autorów Q dolacza
piata osoba i tak powstaje nowy band powiesciopisarzy, Wu Ming („anonim”
po mandarynsku).
Nazwa grupy jest rozumiana jako splacenie dlugu odstepstwom i odrzucenie roli
Autora jako gwiazdy. Osobowosci pieciu czlonków Wu Ming nie sa tajemnica,
jednakze uwazamy nasze utwory za wazniejsze od poszczególnych biografii
i twarzy.
Kazdy z czlonków Wu Ming ma swoje „imie artystyczne” zlozone
z tego grupowego plus cyfra odpowiadajaca porzadkowi alfabetycznemu naszych
nazwisk. Od momentu zalozenia zespól stworzyl powiesci i utwory niefabularne.
Najbardziej absorbujacym dzielem jest bez watpienia 54, powiesc z
dziesiatakami bohaterów (miedzy innymi aktorem Cary Grantem), rowniez
i ta przetlumaczona na wiele jezyków. Na jej podstawie powstala plyta
CD z muzyka Yo Yo Mundi, i recytacja Marco Baliani, Giuseppe Cederna i Fabrizio
Pagella (Il Manifesto/ Mescal, 2004).
W ciagu 2004 roku dla Einaudi ukaza sie powiesci solowe dwóch czlonków
zespolu (Wu Ming 2 i Wu Ming 1). Nie jest to pierwszy taki eksperyment: w
2001 roku wydawca Fenucci opublikowal Havana Glam Wu Ming 5. Jesienia 2004
ukaze sie film Guido Chiesa Lavorare con lentezza o Radiu Alice i
ruchu ’77 w Bolonii, napisany przez Guido Chiesa i Wu Ming.
Nasz stosunek do copyright, próby kolektywnego pisania, nasze newsletters
(Giap e Nandropausa) oraz setki spotkan
z czytelnikami w calych Wloszech i nie tylko sprawily ze Wu Ming jest dzis
tym, czym jest, o cokolwiek by chodzilo.
|
Q
(Einaudi, Torino 1999 - Mondadori, Barcelona 2000 - Seuil, Paris 2001
(title: L'Oeil de Carafa) - Wereldbibliotheek, Amsterdam 2001 - Hovedland,
J?bjerg 2001 - Travlos, Athena 2001 - Piper, München 2002 - Conrad,
Sao Paulo 2002 - Heinemann, London 2003 - Harcourt, New York 2004
- Wydawnictwo Albatros, Warszawa 2005)Ostatnie uzupelnienie: 25 marzo 2005
Translated by: Izabela Napiorkowska
